A LANZADA III

Van alá moitos anos xa
en que mollei os pés
nas augas frías da Lanzada.
Mais sempre a praia estivo alí
esperando acoller na sua beira
os pasos espidos
de cando éramos rapaces.
Mais a praia era demasiado longa
es as ondas demasiado altas,
e como perdidos na inmensidade
atlántica custaba comezar a andar,
mais dende os nosos ollos de cativos
o tempo tamén pasaba máis lento,
e ficábamos cos pés na auga
mentres chegábamos ao outro lado
tan lonxano das nosas cousas.
Agora cando vou á praia miro as ondas
e penso que aínda son aquel neno
que cos pés espidos camiñaba pola beira
mais miro aquel rapaz como se eu non fora
quen sentía o sal e a espuma retorcéndose
nas miñas pernas. Sei que camiñei
dime agora onde estou que cando vou
non podo comprender onde se quedou
aquel rapaz que paseaba pola beira da Lanzada.